Εδώ δεν κοίταξες! Στα "μικρά", "ασήμαντα" πράγματα της ζωής, που είναι δίπλα σου και τα προσπερνάς αδιάφορα, ενώ αυτά περιμένουν καρτερικά να τα προσέξεις. Σε περιμένουν για να σε οδηγήσουν, με την ανόθευτη παρουσία τους, στον άλλο, στον καταχωνιασμένο βαθιά μέσα σου, συναισθηματικά μαραζωμένο, προδομένο εαυτό σου. Εδώ δεν κοίταξες! Στη μοναξιά, στην ασχήμια, στο φόβο, στον πόνο, στο κλάμα σου... Εδώ δεν κοίταξες! Στην ανέκφραστη αγάπη, στο μίσος, στη δειλία, στη ντροπή, στην προστυχιά, στον ξεπεσμό σου... Εδώ δεν κοίταξες! Στα πάθη, στη ρουτίνα, στον κορεσμό, στην αδυναμία, στα γηρατειά, στο θάνατό σου. Και ζεις μόνο με τον μισό εαυτό σου, κάνοντας την ζωή σου από άπειρη ανάπηρη. Τρέχεις βιαστικά και με αγωνία να απολαύσεις τη λαμπερή κενότητα των εφήμερων μπουρμπουληθρών και αφήνεις να στερεύει μέσα σου το αιώνιο, μυστηριακό ποτάμι της ζωής. Γιατί;