Επιστρέφοντας από την κηδεία του πατέρα του, ο αφηγητής αρχίζει να διαβάζει το ημερολόγιο που κρατούσε εκείνος όταν ήταν στρατιώτης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ημερολόγιο είναι πολύ μικρό, σχεδόν απρόσωπο, αλλά αυτό ακριβώς είναι που τον ωθεί να επανεξετάσει την προσωπική σχέση που είχε μαζί του. Ο πατέρας του, τον οποίο ο αφηγητής γνώρισε ως ανάπηρο -είχε τραυματιστεί στο πόδι σε ατύχημα με τη μοτοσικλέτα-, προσπαθούσε πάντα να πείθει τους γύρω του ότι ήταν αρκετά σκληρός για να αντέχει όλες τις δυσκολίες, και προσπάθησε να μεγαλώσει τον γιο του με τον ίδιο τρόπο. Ο αφηγητής επισκέπτεται ξανά το παρελθόν του πατέρα του αλλά και το δικό του για να προσπαθήσει να βρει ρωγμές σε αυτό το προσωπείο, να βρει σημάδια αδυναμίας και εκφράσεις συναισθημάτων. Αυτό γίνεται ευκαιρία ώστε να αναλογιστεί τη δική του ανατροφή και το πώς μεγάλωσε για να γίνει άντρας. Συμβάντα από το παρελθόν ανακαλούνται για να ρίξουν φως στο θέμα. Η νουβέλα Εις το όνομα του πατρός (και του υιού) έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες.