"Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν", φωνάζει η Αντιγόνη κατά το Σοφοκλή, στον Κρέοντα. Δηλαδή "δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν αγαπώ", φωνάζει η Β λυκείου, μια τάξη του λυκείου Βρυσούλας, με όλη της τη φροντίδα, την αγάπη, την προσφορά, τη συμπαράσταση και την αγωνία, για ένα ανάπηρο παιδί, καρφωμένο πάνω σ ένα αμαξίδιο. Πλησιάζει, αγγίζει το θαύμα τούτο το παιδί. Ο Θεός όμως, ο μεγάλος αυτός παρών και απών, θα αφουγκραστεί τον πόνο το δικό του και των συμμαθητών του, μπροστά στο απελπισμένο αυτό κάλεσμα; Η εκπαιδευτικός, κυρία Ερμιόνη Τριβιζά, κουβαλάει όλο το βάρος της ευθύνης για τη σωτηρία του παιδιού. Μαζί της όλη η τάξη, όλη η μικρή κοινωνία του χωριού Βρυσούλα. Θα πετύχουν το θαύμα ή μόνο θα το αγγίξουν; Αυτή η μεγάλη και απέραντη αγάπη, το υψηλότερο και τελειότερο συναίσθημα, θα βοηθήσει στην επαναφορά της υγείας του παιδιού, ή θα της φύγει το παιδί, σαν ένα πετούμενο, μέσα από τα χέρια της;