Μια θύελλα από φλόγες και καπνογόνα, έχει περικυκλώσει το άσυλο της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Δυο παιδιά ερωτευμένα, πιασμένα χέρι με χέρι, βαδίζουν μες στη φωτιά, ανέμελα και ανενόχλητα, με ασπίδα μόνο την αγάπη τους. Ματώνουν, πέφτουν, ξανασηκώνονται, με μια φωνή κι ένα τραγούδι, μπροστά στην κτηνωδία αυτών που με τα εγκληματικά τους πιστεύω αιματοκύλισαν έναν ολόκληρο λαό και τον οδήγησαν στο πένθος. Σ αυτόν τον αιματοβαμμένο χώρο ζουν και κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Ένας από αυτούς, το μικρό Κορινάκι, θα το ακούσετε να λέει: "γιατί μου γκρεμίζουν τα όνειρά μου; Είμαι μόνο έξι χρονών και ζητώ να δω ζωντανό τον πατέρα μου". Αυτή η εικόνα του εξάχρονου παιδιού θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη σας. Κι όπως εγώ το κουβαλώ μαζί μου, μ ένα κόκκινο παλτό ακρωτηριασμένο, έτσι κι εσείς, για πολύ καιρό και χωρίς να το θέλετε, θα το έχετε μπροστά σας.