Πριν ακόμα σιγαλιάσει η αντάρα της εχθρικής Κατοχής, ο Εμφύλιος είχε απλώσει τα θανατερά πλοκάμια του. Μια μεγάλη αιμάτινη κηλίδα στον ουρανό, που όλο απλωνόταν, απλωνόταν και τύλιξε ολόκληρο τον ελληνικό ορίζοντα... Εκείνος είχε την ψευδαίσθηση ότι οι ματοβαμμένες χερούκλες των παρακρατικών δεν θα φτάνανε ποτέ απάνω του. Ο δικός του κόσμος ήταν αλλιώτικος. Δεν είχε καμιά σχέση με τη βία. Ο κόσμος του ονείρου που ζούσε, δεν ταίριαζε με τα παράλογα πάθη. Ως πότε όμως θα κατάφερνε να περιχαρακώνει τον εαυτό του και να τον διατηρεί άτρωτο κι αλώβητο; Απ τα εσώψυχά του αντλούσε μια δύναμη - ασπίδα που τον βοηθούσε σ αυτή την προσπάθειά του. Σαν μια δυνατή φωτιά που έκαιγε όλο του το κορμί, σαν ένας πόθος που κυλούσε ορμητικός όπως το αγριεμένο ποτάμι. Ήταν μια πυρκαγιά - προσωπική στάση ζωής αλλά και μια απάντηση στις αγριότητες που έβλεπε να κυριαρχούν γύρω του... Το φθινόπωρο του 1948, ενώ το αδερφικό αίμα χυνόταν σπάταλα στις βουνοκορφές της χώρας, ο ονειροπόλος στρατιώτης ανταμώνει το θάνατο μέσα στο στρατόπεδο. Πώς; Γιατί; "Εξ οικείου σφάλματος" αναφέρει η επίσημη εκδοχή. Τα ερωτήματα εξακολουθούν να υπάρχουν αναπάντητα, κάτω από τα κρέπια της λήθης...