Καινούρια μέρα, λιόχαρη, μέρα ευλογημένη, όρεξη να χεις να τη ζήσεις. Θα φέρει κούραση κι ύστερα πάλι θα ποθείς την ανάπαυση. Το κουρασμένο σώμα, η αγχοφόρα ανάσα, οι κοιμισμένες αισθήσεις, τα τραυματισμένα αισθήματα. Η περίσκεψη κι ο συλλογισμός. Ανοιχτό το παράθυρο, για να μπει ο καθαρός αέρας. Τούτη την ώρα, μη μου μιλάς για λύπες και χαρές. Ούτε για τριαντάφυλλα και παραμύθια. Μη μου θυμίζεις τις αδικαιολόγητες απουσίες της γοητείας και τις οριστικές αποχωρήσεις φίλων και δικών μας. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Άσε διαλογισμούς και διασκεδάσεις. Στην άκρη τα φυλακισμένα όνειρα, οι μαραμένοι πόθοι, τα μισοχα-ραγμένα σχέδια, οι θαλπερές αναμνήσεις. Εδώ όλα μαζί στη σειρά, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ένας κόσμος που φυτοζωεί, αμφιβάλλοντας, τρεφόμενος εν γνώσει με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Εν-δοτικά.