Επειδή οι κυβερνήσεις πέφτουν μα οι παλιές "αγάπες" μένουν, καταλαβαίνουμε γιατί επτά αιώνες μετά τους πρώτους άγγλους εμπειριστές, η Θάτσερ επανέλαβε σχεδόν αυτολεξεί την άποψή τους περί κοινωνίας: "αυτό που λέγεται κοινωνία, δεν υπάρχει". Πράγματι, κανείς δεν έχει "δει" ποτέ μια κοινωνία. Τα άτομα μπορεί να ζουν μαζί, να συνεργάζονται, να συνομιλούν, να συγκροτούν ομάδες, τάξεις, έθνη, να δημιουργούν ή να καταστρέφουν, όμως αποτελούν άτομα που συμβιώνουν, όχι μια "κοινωνία". Οι κοινωνίες δεν "φαίνονται". Συνεπώς, σύμφωνα με τους εμπειριστές ούτε αυτές ούτε οι ιστορίες τους ή οι πολιτισμοί τους μπορούν να αποτελέσουν μια αξιόπιστη βάση ερμηνείας των ανθρώπινων φαινομένων. Οι "ρεαλιστικές" αυτές απόψεις χαρακτηρίζουν σήμερα περισσότερο ίσως παρά ποτέ, την "κοινή λογική". Αντανακλούν αναμφισβήτητα όψεις μιας πραγματικότητας που ένα σημαντικό τμήμα του δυτικού κόσμου βιώνει καθημερινά. Γύρω από αυτά τα βιώματα συγκροτείται μια ιδέα περί της "αλήθειας" που δεν χρειάζεται "θεωρίες" αλλά μόνο υποκειμενικές "σκοπιές" και αντικειμενικά "δεδομένα". Διαπιστωτικό, το επιστημονικό ιδεώδες συγκλίνει με το δημοσιογραφικό. Στη συμβολή τους διαμορφώνονται οι κυνικές πεποιθήσεις και οι αδιάφορες απαισιοδοξίες που καθιστούν την "παγκοσμιοποίηση" ένα νέο πλαίσιο ηθικών αξιών και κοινό τρόπο σκέψης του σύγχρονου κόσμου.