Μην αλλάξεις το χρώμα των μαλλιών σου για να σε γνωρίσω όταν συναντηθούμε σε κείνη την ηλιόλουστη στάση του αύριο στο σήμερα που μόνος, συνεπιβάτης με τη θύμησή σου, κατεβαίνω. Όσες -μα πόσες!- φορές συναντηθήκαμε είχαμε κι άλλη όψη γιατί ξεχνούσαμε πως θα χαθούμε και πιστεύαμε πως μαζί θα ταξιδεύαμε μια ζωή τις ζωές μας. Και πάλι τώρα, σημάδια δε βάλαμε· σαν συναντηθούμε, καθώς θα με προσμένεις στην πλατφόρμα των αναμνήσεων κρατώντας ανθοδέσμη νοσταλγίας με υάκινθους αγάπης, να θωρείς τη μορφή μου πιο νέα. Το ξέρω θα με γνωρίσεις όπως και να γίνω θα με μυρίσεις, θα με νιώσεις θα με βρεις. Θα ΄΄χω γεράσει και καθώς θα μπαίνω -πιθανώς ή μάλλον σίγουρα λαθραία- στη χώρα των θαυμάτων άυλος εσύ με πυρόξανθα μαλλιά θα προσπαθήσεις εμένα τον γέρο Λαέρτη σου άγγελο να κάνεις. Θα παλέψεις να με κρατήσεις να με ανασάνεις. Μην αλλάξεις το χρώμα των μαλλιών σου για να μπορώ να σε δω αν τύχει, έτσι τυχαία τάχα, αν εν τω μεταξύ μ΄΄ επισκεφθείς κατά τύχη αν τύχει κι έχετε έξοδο στο απίθανο ή αν κάνεις σκασιαρχείο ή απόδραση στο πιθανό· γιατί αργεί πολύ να προσεγγίσω τη στάση και φοβάμαι πως θα ΄΄χουν ασπρίσει τα μαλλιά μου και θα παιδευτείς πολύ να με γνωρίσεις.