[...] Επομένως ο Απόστολος Παύλος, εξίσου τραγικός κυνικός, διαπιστώνει ότι, για τα εδώ και τα τώρα των ανθρώπων, τα πάντα θα είναι πάντοτε ένα αίνιγμα μέσα από καθρέφτη, κι ότι όση πραγματική ζωή ζούμε βλέποντας στον καθρέφτη, άλλη τόση αληθινή γνώση αποκτούμε "εν αινίγματι", μέσα στο αεί ρευστόν της πολιτικής... Δήλον ότι, "άρτι", σ αυτό το Εδώ παντοτινό Τώρα, οι άνθρωποι-πολίτες, τα ατομικά μας "δικαιώματα", τα πεφυσιωμένα "συστήματα", οι φουσκωμένες "κατακτήσεις" του πολιτισμού, το σύνολο της απληστίας μας, ή και η ευθυδικία των ισρροπιών μας, άπασα η απανταχού δομική ανισορροπία της ες αεί εριστικής μας κοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι - πολίτες - κοινωνοί, "άρτι", και ξανά άρτι, άχρι καιρού συντελείας του ακόσμου τούτου Κόσμου, "άρτι", βλέπουμε και παραμένουμε μέσα στο Αίνιγμα... Στο περίπου, στο πτωτικόν, στο φθοροποιόν και ες αεί εφθαρμένον... Τόσο βλέποντες, τόσο "ειδότες, επαΐοντες, επιστήμονες", όσο το αίνιγμα... Τόσο βέβαιοι για τα κοινωνικά μας συστήματα, όσο το αίνιγμα... [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)