Ο Μάνος Λουκάκης θα μπορούσε να ενταχθεί στην ποιητική γενιά του 70, μια και ημερολογιακά τουλάχιστον εμπίπτει σ αυτήν. Παρά ταύτα, δεν διαθέτει τα γνωρίσματά της. Στην ποίησή του είναι εμφανής η αμφιθυμική διάθεση με την οποία θεωρεί τα οικουμενικά ιδεώδη και η ροπή προς την εσωστρέφεια, που παραπέμπουν κατευθείαν στο όραμα της γενιάς του 80. Κινούμενος στο "μεταξύ", στη διαχωριστική γραμμή των πολυσυζητημένων γενεών της αμφισβήτησης και του ιδιωτικού οράματος, παρουσιάζοντας γνωρίσματα που, αν δεν τον κατατάσσουν στους πολιτικούς ποιητές, όμως αφήνουν να διαφαίνεται το ιδεολογικό υπόβαθρο της ποίησής του, έμεινε γενεαλογικά άστεγος και εκούσια ανένταχτος. Το έργο του εκφράζει πολλαπλά βιώματα. Η γραφίδα του εκφεύγει από τους περιγεγραμμένους γενεαλογικούς χώρους. Η σκέψη του μετέχει του συλλογικού αλλά και του ατομικού, του κοινωνικού αλλά και του μονήρους. Γι αυτό η ποιητική θεώρηση του Μάνου Λουκάκη παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο ως συνθετική περίπτωση αλλά και ως απόδειξη της αδυναμίας των βεβιασμένων περιοδολογήσεων.