"Ερμιόνη, Ερμιόνη! Είναι δύσκολος, τραχύς σαν Γολγοθάς, ο ανηφορικός δρόμος που διάλεξες. Πρόσεξε, μπορεί να γονατίσεις". Δεν καταλάβαινα γιατί μιλούσε έτσι. Η καρδιά έχει το δικό της φτερωτό θεό. Αυτός ο θεός μ οδηγούσε εμένα τότε στο ήλιου το μονοπάτι τ ολάνθιστο. Κι όσο προχωρούσα τόσο οι χρυσές του αχτίδες με τύλιγαν, με ζάλιζαν ηδονικά και θαμπωμένη ανέβαινα, όλο ανέβαινα... "Βλέπω τη μέρα που μαζεύει βιαστικά το φως κι οδεύει αλαφροπάτητη τον ήλιο ν ανταμώσει, να δρασκελίσει τη μενεξεδένια γραμμή τ ορίζοντα στης γης την άλλη την πλευρά ζωή να δώσει". Βολεμένη στην αγκαλιά του Μάνου, δεχόμουν ηδονικά τη ζεστασιά του κορμιού του και σκεφτόμουν πόση ανάγκη την είχα αυτή την επαφή και την τρυφερή προστασία που μου πρόσφερε το δυνατό χέρι που με κρατούσε από τη μέση... "Θεέ μου! Πόση αρμονία κι ομορφιά υπάρχει γύρω μας. Κι εμείς την προσπερνούμε βιαστικά. Δεν μένει χρόνος να ονειρευτούμε!"