Ο τόμος αυτός είναι αφιερωμένος στα 30 χρόνια, Σεπτ, Ι978 -Σεπτ. 2008, από την ίδρυση του Ακρίτα. Μ αυτή τη συγκυρία ο Ακρίτας επέλεξε να ασχοληθεί με ένα "δυσάρεστο" θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό τις τελευταίες δεκαετίες: Την ατολμία, το κλείσιμο στον εαυτό μας, τη γενικευμένη μείωση της ελπίδας, με ένα λόγο τη νοσηρή εσωστρέφεια που μας εμποδίζει να ενεργοποιήσουμε τις αρετές οι οποίες μας ανήκουν. Κοινή πλέον διαπίστωση η στάση των πολιτικών μας, που εξαγγέλουν οράματα και μειοδοτούν σε έργα· οι λόγοι των κηρύκων από άμβωνος, που καθηκόντως επαναλαμβάνουν αλήθειες, χωρίς τη σπίθα που θ άναβε φωτιές στις κουρασμένες ψυχές των ανθρώπων, οι οποίοι βομβαρδίζονται συνεχώς από απροσδόκητες νεωτερικές καινοτομίες· των εκπαιδευτικών, που κατά κανόνα προσηλώνονται στη διδακτέα ύλη, αδιαφορώντας για την ανάγκη του μαθητή να ερωτευθεί και να προσλάβει με τα ιδιαίτερα τάλαντά του τη γνώση. Υπάρχουν, βέβαια, εξαιρέσεις σε όλους τους τομείς, όπως υπάρχουν και τομείς που αποτελούν εξαίρεση... Όπως π.χ. ο χώρος των επιχειρήσεων, όπου οι άνθρωποι αρνούνται δραστικά να εγκλωβιστούν σ ένα άκαρπο κλείσιμο στον εαυτό τους... Υπάρχει, όμως, και η ελπίδα: Μέσα από τις φωτεινές εξαιρέσεις και μέσα από την προσωπική βούληση να αναζωπυρώσουμε την πίστη στον εαυτό μας και σ ένα Θεό που λυτρώνει και δεν καταδικάζει... Υπάρχει όντως ελπίδα! Ευχόμαστε το περιεχόμενο αυτού του τόμου, στα τριάντα χρόνια του Ακρίτα, να βοηθήσει τον αναγνώστη προς αυτή την κατεύθυνση.