Πού πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σου­με τις δι­α­νο­η­τι­κές και αξι­α­κές ρί­ζες του πο­λι­τι­κού εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμού που πε­ρι­ο­δι­κά επα­νέρ­χε­ται στην επι­και­ρό­τη­τα; Άρα­γε, υπάρ­χει μία αφε­τη­ρία, μία απαρ­χή την οποία μπο­ρού­με να θε­ω­ρή­σου­με ως το εναρ­κτή­ριο λά­κτι­σμα της κυ­ρι­αρ­χί­ας αυτού του φαι­νο­μέ­νου; Στον ανά χεί­ρας τό­μο, ο Αν­δρέ­ας Πανταζόπουλος «δεί­χνει» το πο­λι­τι­σμι­κό κί­νη­μα του δη­μο­τι­κι­σμού, αλ­λά και την λε­γό­με­νη «γε­νιά του ’30» ως βα­σι­κούς πο­λι­τι­σμι­κούς επε­ξερ­γα­στές και φο­ρείς ενός δι­α­νο­η­τι­κού και πο­λι­τι­σμι­κού εθνι­κο­λα­ϊ­κού πνεύ­μα­τος που επι­τρέ­πει στους πο­λι­τι­κούς δι­α­χει­ρι­στές του φαι­νο­μέ­νου να αρ­δεύ­ουν από αυτό και να νο­μι­μο­ποι­ού­νται μέ­σω αυτού. Ο συγ­γρα­φέ­ας ανα­ζη­τεί, εντο­πί­ζει και ανα­δει­κνύει γνω­στά και άγνω­στα κεί­με­να των Γ. Ψυ­χά­ρη, Κ. Πα­λα­μά, Αλ. Πα­πα­δι­α­μά­ντη, Π. Γι­αν­νό­που­λου, Ι. Δρα­γού­μη, Γ. Θε­ο­το­κά, Γ. Σε­φέ­ρη, Οδ. Ελύ­τη και Γ. Ρί­τσου, που έχουν επί­κε­ντρό τους τον «λαό» και την «εθνι­κή» του ταυ­τό­τη­τα, ανα­τέ­μνο­ντας την πο­λι­τι­σμι­κή εθνι­κο­λα­ϊ­κή συν­θή­κη που αυτοί εγκα­θι­δρύ­ουν. Και η οποία βρί­σκε­ται σε ευθεία σύ­γκρου­ση με την πο­λι­τι­σμι­κή και πο­λι­τι­κή νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα.