Πολλοί υποστηρίζουν ότι "όταν στα γαλλικά προάστια καίγονται αυτοκίνητα, φταίει ο Ρουσσώ....

Από το 2008, με τη νεανική "εξέγερση" του Δεκέμβρη, μέχρι και σήμερα, με την ανάδυση του νέου κυπριακού ζητήματος, οι κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις σφραγίσθηκαν από την επέλαση του εθνικολαϊκισμού....

Κείμενα γραμμένα την τελευταία τριετία που έχουν ως βασικό τους θέμα τον "εθνικολαϊκισμό", ως ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα που γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια....

Πού πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σου­με τις δι­α­νο­η­τι­κές και αξι­α­κές ρί­ζες του πο­λι­τι­κού εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμού που πε­ρι­ο­δι­κά επα­νέρ­χε­ται στην επι­και­ρό­τη­τα; Άρα­γε, υπάρ­χει μία αφε­τη­ρία, μία απαρ­χή την οποία μπο­ρού­με να θε­ω­ρή­σου­με ως το εναρ­κτή­ριο λά­κτι­σμα της κυ­ρι­αρ­χί­ας αυτού του φαι­νο­μέ­νου; Στον ανά χεί­ρας τό­μο, ο Αν­δρέ­ας Πανταζόπουλος «δεί­χνει» το πο­λι­τι­σμι­κό κί­νη­μα του δη­μο­τι­κι­σμού, αλ­λά και την λε­γό­με­νη «γε­νιά του ’30» ως βα­σι­κούς πο­λι­τι­σμι­κούς επε­ξερ­γα­στές και φο­ρείς ενός δι­α­νο­η­τι­κού και πο­λι­τι­σμι­κού εθνι­κο­λα­ϊ­κού πνεύ­μα­τος που επι­τρέ­πει στους πο­λι­τι­κούς δι­α­χει­ρι­στές του φαι­νο­μέ­νου να αρ­δεύ­ουν από αυτό και να νο­μι­μο­ποι­ού­νται μέ­σω αυτού...

Γι­α­τί μία επι­πλέ­ον προ­σέγ­γι­ση της με­τα­πο­λε­μι­κής πε­ρι­ό­δου επι­κε­ντρω­μέ­νη ιδι­αί­τε­ρα στην Με­τα­πο­λί­τευ­ση και τις με­τέ­πει­τα ανα­πτύ­ξεις της; Σε τι θα μπο­ρού­σε να χρη­σι­μεύ­σει; Σε ό,τι μας αφο­ρά, η χρη­σι­μό­τη­τά της θα μπο­ρού­σε να ανα­γνω­ρι­σθεί σε μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη ερ­μη­νεία της ευρύ­τε­ρης αυτής πε­ρι­ό­δου, επι­κε­ντρω­μέ­νης στο ερ­μη­νευ­τι­κό σχή­μα του «εθνι­κο­λα­ϊ­κι­σμού»...

Πώς να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε τα όσα συνέβησαν στο ΠΑΣΟΚ με αφορμή τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές (Οκτώβριος 2024) για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του; Τα κείμενα που φιλοξενούνται στον παρόντα τόμο υποστηρίζουν ουσιαστικά τη θέση ότι, με την υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα, μια νέα πολιτική διαίρεση, αυτή ανάμεσα στη μεταμοντέρνα σύγχυση, δηλαδή στο χάος, και την τάξη, τη διασαλευθείσα τάξη της φιλελεύθερης και δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, όπως την γνωρίσαμε και στην Ελλάδα, έστω με τις οικείες μεταπολιτευτικές ιδιαιτερότητες ή στρεβλώσεις, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό ή δυτικό αντιπροσωπευτικό κανόνα, έκανε και εδώ την εμφάνισή της, θέλοντας να ριζοσπαστικοποιήσει και να ανατρέψει τον συσχετισμό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων...

Το ανά χείρας δοκίμιο παρουσιάζει κριτικά τη λαϊκιστική προβληματική του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, τον «Ορθόδοξο λαϊκισμό» του, αφού προηγουμένως θίγει τα προβλήματα της ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, του ατομικού εγωισμού, της δημοκρατικής πολιτικής αντιπροσώπευσης και κυριαρχίας, σε μια εποχή, όπως η σημερινή που, στο όνομα της ηθικολογίας, ουδετεροποιεί την πολιτική...

Ποια σχέση με την πολιτική μάς υποδεικνύουν τρεις μείζονες χριστιανοί ορθόδοξοι συγγραφείς, ο Ντοστογιέφσκι, ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου; Με άλλα λόγια, το βασικό και κοινό ερώτημα που διατρέχει την ανάλυσή μας είναι αν και πώς οι περί ορθοδοξίας αντιλήψεις των τριών αυτών συγγραφέων μπορούν να μας πουν κάτι σήμερα, στην εποχή της κρίσης της πολιτικής εμπιστοσύνης, της κρίσης της πολιτικής αντιπροσώπευσης...

Ήταν ο Ντοστογιέφσκι αντιεξουσιαστής και κατά βάθος άθεος; Ένας, έστω κριτικός, συνοδοιπόρος των Ρώσων μηδενιστών του 19ου αιώνα; Το παρόν δοκίμιο όχι μόνον επιχειρηματολογεί για το αντίθετο, αλλά προσπαθεί να αναδείξει ότι η περί εξουσίας,