Πρώτος οργανωμένος χώρος διακοσμητικού πρασίνου της Νεότερης Ελλάδας, επίσημα χαρακτηρισμένος ως ιστορικός τόπος. Ένα "μάτι του κυκλώνα" στο κέντρο της Αθήνας: Αυτό το σημείο νηνεμίας που τριγυρίζεται από τη μνήμη, την ιστορία, την ένταση της πόλης και των ανθρώπων της. Εκεί όπου η ζωή ησυχάζει, χωρίς να ησυχάζει ποτέ. Γύρω απ τα σιντριβάνια, τις τουαλέτες, τα μονοπάτια και τους θάμνους, ποιητές και περιπατητές, κατατρεγμένοι και ερωτευμένοι, φυγαδευμένοι βουλευτές, τουρίστες, άστεγοι, αθλούμενοι, παιδιά, κρυφές ματιές και συναλλαγές. Εθνικός, Κρατικός / Δημόσιος, Βασιλικός, ο Κήπος βαφτίζεται ανάλογα με το πολίτευμα της χώρας. Τώρα ανοιχτός για όλους από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Άλλοτε η είσοδος στο κοινό δεν επιτρεπόταν παρά ελάχιστες μέρες το χρόνο όταν έλειπαν οι βασιλείς από τ ανάκτορα. Μέσα στους μαιάνδρους του Κήπου χαθήκαμε, βγήκαμε αλλού, καταλάβαμε γρήγορα πως δεν είναι η σκιά των δέντρων που μας σκιάζει αλλά η σκιά της Βουλής, και πως η γειτνίαση του Κήπου και της Βουλής είναι μοιραία, ο Κήπος ζει την κοινή μοίρα, τις περιπέτειες της εθνικής και πολιτικής μας ζωής. Περπατώντας κανείς με σκοπό ή ασκόπως, συναντά τις προτομές του Διονυσίου Σολωμού, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, του Ζαν Μορεάς, αλλά και του Ιωάννη Καποδίστρια, του Ελβετού τραπεζίτη Ιωάννη Ευνάρδου και του συνθέτη του ολυμπιακού ύμνου Σπυρίδωνα Φιλίσκου Σαμάρα. Άλλες μορφές, αόρατες, αλλά επίμονα παρούσες, η απαρηγόρητη βασίλισσα Αμαλία, Όθων, οι βασιλικές οικογένειες, ο Βαυαρός γεωπόνος Φρειδερίκος Σμιτ, ο κηποτεχνίτης Φρανσουά Λουί Μπαρώ, που έφεραν απ όλο τον κόσμο τα πεντακόσια είδη φυτών με τα διπλά και τρίδιπλα ονόματά τους. Αυτά και χίλια δυο άλλα σε έναν περίπατο που επιθυμεί να μιλήσει για ένα κομμάτι της ιστορίας μας, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα της οδοιπορίας, τη γαλήνη και την ανοιχτωσιά του Κήπου. Υλικά, τα κείμενα και τα ντοκουμέντα των μόνιμων κατοίκων του, των ποιητών, των πολιτικών, των βοτανολόγων και μηχανικών που τον διαμόρφωσαν. Ένας τουριστικός οδηγός συνάντησης των μεν με τους δε.