Τα αρχέτυπα σχηματίζονται και μετασχηματίζονται σύμφωνα με τον α-χρονικό τόπο μιας πραγματικότητας που επιλέγει για σύμβολά της τα προϊόντα των υπερβάσεων. Το αρχέτυπο βιώνεται ως αποτέλεσμα ενός άνευ προηγουμένου περιστατικού που συμβολοποιείται. Οι φωτοσκιάσεις του αρχικού τύπου συνδέουν το ασυνείδητο με συνειδησιακές σταθερές. Το αναγνωρίσιμο σημείο διεγείρει την βιωματικότητα των πραγμάτων του επιστητού και συντάσσει την ομοιοπαθητική λειτουργία στη βάση που συγκροτεί τη σχέση θεατή-θεωμένου. Η τέχνη αναγάγει την καθημερινότητα σε φαντασματικό υλικό, από το οποίο ο "οιδηματικός" νους του καλλιτέχνη αντλεί τις δυνάμεις εκείνες που οδηγούν στην έκρηξη της δημιουργικότητας. Η θεατρική γραφή καταγράφει ενδεχόμενα υπαρκτών κατασκευών και επικυρώνει την φευγαλέα πράξη του παραστασιακού αναζητώντας ένα τελικό αίτιο. Εντούτοις ο δημιουργός εξαφανίζεται στα παρασκήνια. Και ο Ηθοποιός υποκλίνεται ηρωικά, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Άνθρωπο που θα τον βοηθήσει να αποβάλλει, για άλλη μια βραδιά, το προσωπείο...