Πριν από μερικά χρόνια στη γειτονιά που μένω, (παιδί της συνοικίας και γω), κάπου στον Πειραιά, με πλησίασε ένα παιδί που γνώριζα, και τους γονείς του (δύο εκλεκτοί άνθρωποι) και τον παππού του και τη γιαγιά του, από μητέρα. Τα μάτια του έλαμπαν. Κάπου είχε μάθει ότι αγαπούσα τη λογοτεχνία και ήθελε να μου γνωρίσει και τη δική του αγάπη για την τέχνη. Από τότε τα λέμε... Κι έχουν περάσει κάμποσα χρόνια. Χαίρομαι που "προλογίζω" την πρώτη του ποιητική συλλογή. Και δεν γνωρίζω πως θα φανεί σε σένα φίλε αναγνώστη. Να ξέρεις όμως ότι η αξία ενός στίχου εξαρτάται κι απ την ποιότητα της δικής σου ψυχής. Η ευαισθησία όμως του Μανώλη Τόγια περισσεύει, οι λέξεις "βγαίνουν" ηλεκτρισμένες και διατυπώνει το περίσσευμα της καρδίας του. [...] (Χρήστος Αδαμόπουλος, μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών)