Ότε κατά το θέρος του 1917 μετά την εκ Θεσσαλονίκης επάνοδον και εγκατάστασιν εις την εξουσίαν της πολιτικής μερίδος των Φιλελευθέρων ήρχισαν και νόμοι περί της δημοτικής εκπαιδεύσεως να ψηφίζωνται και νέαι θέσεις να ιδρύωνται και μεγάλαι υποσχέσεις να παρέχωνται υπέρ της λειτουργίας των δημοτικών σχολείων, πάντες όσοι από πολλών ετών παρηκολούθουν τους υπέρ ανορθώσεως των σχολείων τούτων αγώνας και των πολιτευομένων και των παιδαγωγών και των διδασκάλων εχάρησαν χαράν μεγάλην, επειδή ήλπισαν ότι τέλος θα ευτυχήσωμεν ν αποκτήσωμεν δημοτικήν εκπαίδευσιν, αξίαν μεν του μεγάλου παρελθόντος της Ελλάδος, ανάλογον δε προς τας απαιτήσεις των καθ ημάς χρόνων και επομένως κατάλληλον να διαπλάση τους έλληνας της αύριον. Αλλά την χαράν ταύτην έσπευσαν ταχέως να ελαττώσουν δισταγμοί και αμφιβολίαι τινές. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)