Κεντρική ιδέα και αυτού του βιβλίου είναι ότι ολόκληρος ο μνημονιακός υπο-πολιτισμός, η αταβιστική αυτή παλινδρόμηση σε συνθήκες προδημοκρατικής εποχής, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί, αν η Αριστερά, ενωμένη, αντιλαμβανόταν εξαρχής το μέγεθος του κινδύνου και αντιδρούσε στη μνημονιακή πορεία των πραγμάτων. Γιατί είναι σίγουρο πως κανένα Μνημόνιο δεν θα περνούσε, εάν τα κόμματα και οι συλλογικότητες της Αριστεράς, διατηρώντας βεβαίως την αυτονομία τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, είχαν εναντιωθεί ταυτόχρονα στην προϊούσα αποικιοποίηση της χώρας, στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων... Η υπεράσπιση της κυριαρχίας του εθνικού κράτους, ως επιδίωξη και στόχος των εργατικών αγώνων, είναι επίσης ανάκτηση από την Εργατική Τάξη της δικής της ιστορίας και του συσχετισμού των εσωτερικών δυνάμεων, κατά τον αείμνηστο Πουλαντζά. Η καταστροφή που έχει συντελεστεί και συνεχίζεται στη χώρα, καθώς και η περιχαράκωσή της με θεσμικό πλαίσιο πρωτοφανές σε δραστικότητα ρυθμίσεων αλλά και σε όγκο βάρους δεσμών, είναι δύσκολο να ανατραπούν. Γι αυτό η Αριστερά απαιτείται να επιδείξει σύνθετη γνώση, εναρμονισμένες κινήσεις, πλήρη ενημέρωση του λαού, επιμονή και σθένος, ώστε με την κοινοβουλευτική της επικράτηση να αρχίσει η αντίστροφη πορεία εθνικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης.