"Τα "Γράμματα σε μια γυναίκα" [...] προεκτείνουν και εμβαθύνουν το θέμα του χω-ρισμού που δεν οφείλεται σε κανένα αδιαμεσολάβητο γεγονός όπως ο θάνατος [...] Ο χωρισμός εδώ, εξίσου αμετάκλητος, παραμένει εσωτερικός, εξελίσσεται στη συνεί-δηση του αφηγητή, ο οποίος μεταφέρει, σχολιάζει και αναπτύσσει τα λόγια της γυναίκας [...]. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα γράμματα λιγότερο από σκέψεις του αφηγητή είναι η αντανάκλαση στη σκέψη του της σειράς των μονολόγων που ξετυλίγει μέσα της η γυναίκα που αποφάσισε να τον εγκαταλείψει. Δεν έχουμε χρονικό του χωρισμού [...] μιας και είναι δεδομένος σχεδόν από την αρχή. Αν κίνητρό της είναι η ελευθερία (ΙΙΙ), ο ποιητής συγκατανεύει, αν είναι η περη-φάνεια, εξίσταται (V). Σε καμιά περίπτωση ωστόσο δεν επιχειρεί καν να την πείσει να επιστρέψει. Αρχίζει κάποτε να αμφιβάλλει και για τα δικά του αισθήματα (VΙΙΙ). Κα-ταλήγει, και όχι για παρηγοριά, πως σχέση θα μείνει ,σε μέλλον άμεσα επικείμενο, σε χώρα ονειρεμένη που του είναι απόλυτα προσιτή (εκεί "όπου ο λεπτότερος πόθος μου έχει σαφήνεια"), εκεί όπου έπαψε πια να ναι τυραννικός ο έρωτας και γίνεται δύναμη δημιουργίας: μάτια που δίνουν χρώμα στη "μέρα", λόγια που μπορούν να την πε-ριγράψουν, να της δώσουν "τα λαμπρά της όρια" […]. Είναι η πρόζα ενός ποιητή που ακριβώς λόγω της ελλειπτικότητας που καλλιέργησε στους στοίχους του αισθάνεται τώρα την ανάγκη να παρατείνει (κρατώντας) τη φωνή του. Ο ρυθμός φανερώνεται με τις επαναλήψεις, τις πυκνές παραθέσεις δίχως στίξη διαχωριστική, το ανισομερές των προτάσεων που δημιουργεί κάποτε λαχάνιασμα και συνεχώς εκπλήξεις." "Γιώργος Σαραντάρης, ΄Εργα Ι", Τα δημοσιευμένα από 1933 έως 1942, εισαγωγή-επιμέλεια Σοφία Σκοπετέα, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο 2001, σελ.ξ.