Μολονότι η ρεπουμπλικανική πολιτική θεωρία της Hannah Arendt διέπεται από μία έντονη οντο-θεολογική ενατένιση, με αφετηρία τον Αυγουστίνο, ουσιαστικά αφορά σε ένα είδος μίας εγκόσμιας πολιτικής φαινομενολογίας, που φθάνει στις ρίζες του δυτικού φιλοσοφικού κανόνα: στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ή στην αρχαία πόλη. Υπό μίαν έννοια, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η αρεντιανή πολιτική φαινομενολογία του amor mundi δεν είναι παρά μία διαρκής και ενίοτε τραγική διελκυστίνδα ανάμεσα στις δυνάμεις της vita contemplativa και της vita activa. Με αφετηρία το λεγόμενο πρόβλημα του Σωκράτη, η Arendt αναζητά πίσω από την καθημερινή φαινομενολογία, μέσα από την οντολογική διελκυστίνδα θεωρία/πράξη, την αποκάλυψη του προσώπου ως ενός χθόνιου δαίμονα, που αναδεικνύει τα γεγονικά στοιχεία της γεννησιμότητας: δηλαδή της ετερότητας. Σε όλη τη ζωή της, μέσα σε διαφορετικά και κρίσιμα ιστορικά και στοχαστικά συγκείμενα, πάλεψε να φέρει αυτές τις δύο αρχετυπικές δυνάμεις σε μία κατάσταση εγκόσμιας ισορροπίας: αυτό που αποτυπώθηκε κάπως εγελιανά ως η ζωή του νου (the life of the mind). Υπηρέτησε αυτό το υψηλό πρόταγμα με όλους τους δυνατούς υπαρκτικούς και συγγραφικούς τρόπους, αναπτύσσοντας ένα μοναδικό corpus αυθεντικών κειμένων, κατάστικτο από μονογραφίες, δοκίμια, μελέτες, άρθρα και επιστολές, που συνθέτουν ένα συστηματικό θεωρητικό έργο, απαλλαγμένο όμως από τη συμβατική έννοια ενός φιλοσοφικού συστήματος.