Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (1989-1992) σηματοδότησε, όπως συμβαίνει πάντα σε κάθε μεταβατική περίοδο, μία σημαντική και ενίοτε έντονη συζήτηση για τη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων στο νέο περιβάλλον ασφάλειας και ειρήνης. Αν και σπέρματα της εν λόγω συζήτησης για την τύχη της επιστήμης της διεθνούς πολιτικής, όπως θα έλεγε και ο E. H. Carr, βρίσκει κανείς από την ύστερη φάση του Ψυχρού Πολέμου, η απρόσμενη λήξη της πολιτικής, ιδεολογικής και στρατιωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις σήμανε, μετά το πέρας του αρχικού στοχαστικού σοκ, την επιστημολογική κυρίως αναδίπλωση της κεντρικής συζήτησης των Διεθνών Σχέσεων, αυτής μεταξύ Ρεαλισμού και Ιδεαλισμού, η οποία, μέσα από τον εμπλουτισμό της με τις νέες μετανεοτερικές προβληματικές (= η Τέταρτη Συζήτηση), αγγίζει και πάλι τα ζητήματα αιχμής της διεθνολογικής θεωρίας, όπως τα έχει οριοθετήσει ο προπάτορας του κλάδου Θουκυδίδης, στο μνημειώδες έργο του για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Σκοπός της παρούσας Μονογραφίας είναι να παρουσιάσει διεξοδικά τη νέα συζήτηση στις Διεθνείς Σχέσεις, να αναδείξει τις επιστημολογικές και θεωρητικές της όψεις, να εντοπίσει τα προβλήματα που συνεπάγεται στην πρακτική εφαρμογή και, τέλος, μέσα από τη διερεύνηση της έννοιας της κρατικής κυριαρχίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης να οριοθετήσει έναν ενδιάμεσο χώρο: το χώρο του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού ως ικανό stimulus για περαιτέρω οντολογικό και επιστημολογικό προβληματισμό πάνω στα ζητήματα αιχμής της θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων. Με αυτή την έννοια στο τέλος της μελέτης γίνεται μια προσπάθεια με βάση τις παραδοχές περί διεθνούς κοινωνίας της Βρετανικής Σχολής των Διεθνών Σχέσεων και την έννοια της ρεαλιστικής ουτοπίας του γνωστού Αμερικανού πολτικού φιλόσοφου John Rawls να δημιουργηθεί το θεωρητικό περιβάλλον για μία νέα στοχαστική κατάσταση, ικανή να σηματοδοτήσει πρωτότυπες διεθνολογικές αναλύσεις στο εγγύς μέλλον.