Και τότε με πήρε η αγάπη από το χέρι και σκέφτηκα: "Μοναχούλη είναι κι αυτό το καημένο... Αγάπη θέλει κι αυτό". Και άρχισα να το καθαρίζω με γλειψιές. Μόλις μεγάλωνε λίγο, θα του μάθαινα να κυνηγάει και να δίνει μάχες, όπως μου έμαθε εμένα παλιά ο γάτος ο πατέρας μου. Η Ιλάειρα μας είδε και ξετρελάθηκε. "Μαμά, μπαμπά! Ο Τζούνιορ γλείφει το Κουκλί, το αγάπησε!" "Έχει αισθήματα ο Τζούνιορ, είναι άντρας πραγματικός", είπε ο μπαμπάς. "Δεν είναι λελές!" "Τι σαχλαμάρα είπες τώρα;" διαφώνησε η μαμά. "Οι γυναίκες ξέρουμε πολύ καλύτερα τα χρώματα της αγάπης. Έχουμε τη γενναιοδωρία στη φύση μας". Άρχιζε το πανηγύρι της συζήτησης. Όλα γίνονταν όμορφα πάλι. Τώρα, και στου διαβόλου την τρύπα να πηγαίναμε -τρόπος του λέγειν-, είχαμε την ομπρέλα της αγάπης να μας προστατεύει. Όταν ο γάτος με τη σκυλίτσα βρέθηκαν στο κάμπινγκ για διακοπές, όχι μόνο έζησαν απίστευτες περιπέτειες, αλλά με οδηγό το γερο-παπαγάλο έκαναν και ένα ταξίδι στον κόσμο της αγάπης αλλά και της ανθρώπινης βλακείας.