Γη, μάνα, γύρισε και στη στροφή σου κάνε τη μέρα να γείρει κάνε τον ήλιο να γονατίσει και σκέπασε με τη θάλασσα όσα είδε το φως! Φέρε τη νύχτα να κρύψει τους αλαλαγμούς της ανάγκης· πόση αγωνία παγωμένη σέρνει πίσω η βασίλισσα των μορφαλλακτών! Κάθε τι κρύβει μέσα του και το αντίθετό του, όμως σαν άντρας που σέρνει τη σκευωρία που έπλεξε στου νου του τη ρουλέτα- ξεχνώ την απαγγελία να λύσω και από το λαιμό μου την ευχή να βγάλω, να σταθώ μέχρις ότου η αυγή χαράξει. Το ένα φέρει μέσα του και το αντίθετό του. Η γη με ξέβρασε για να βρω πού ανήκω και για αυτούς που αγαπώ παραμύθια θα πω, ιστορώντας τις κοφτές ανάσες που παίρνουν ακόμα στης ψυχής τους τα χαλιφάτα. Οι δικοί μου ήρωες γνωρίζουν πότε κερδήθηκε μια ήττα και πότε θα ματαιωθεί μια νίκη. Οι δικοί μου τραγικοί την πολύφυλλη κρούστα της γης διέρρηξαν για να βρουν πού αρχίζει το νόημα, πού λήγει η αναμονή. Πόσο ανακουφιστική η πίστη τους στην ευταξία των μελλούμενών τους! (όσο και ο ίμερος του ήμερου ανιμισμού μου) (από το ποίημα «Η ώρα του ειδώλου»)