Σκοπός μου δεν ήταν να γράψω ένα μυθιστόρημα. Έγραψα γιατί είχα ανάγκη και διάθεση να γράψω. Έπλασα, λοιπόν, μια ηρωίδα που έχει βιώσει αρκετά πράγματα. Θα μπορούσα να δώσω ένα δραματικό τέλος στην Ιόλη ή χαρούμενο. Όμως, δεν το θελα. Την άφησα μετέωρη να πλανάται και να ονειρεύεται, να περπατάει σ ένα μονοπάτι άγνωστο σε αναζήτηση ενός Παραδείσου γήινου που ίσως δεν βρει ποτέ. Είναι μια γυναίκα που τα είδε και τα έζησε όλα στη ζωή, αλλά δεν δημιούργησε ζωή η ίδια. Δεν έγινε ποτέ Μάνα, και πρέπει να ζήσει μ αυτό τον καημό. Ίσως στο μονοπάτι αυτό που βαδίζει, ν ανακαλύψει ότι πρέπει να σταματήσει να ψάχνει τον Παράδεισο γιατί απλούστατα βρίσκεται μέσα σ αυτόν! Αν έκανα δημόσιες σχέσεις στο Θεό, ίσως να μου ανέθετε να μεταφέρω το μήνυμα ότι τα πράγματα δεν είναι ρόδινα ούτε στο δικό του Παράδεισο. Κι εκεί υπάρχουν άγγελοι κι αρχάγγελοι. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)