Για τον Έγελο, χαρακτηριστικό της μουσικής είναι ότι δίνει μορφή στο αίσθημα ως αίσθημα, ότι κατορθώνει να αποτυπώσει εξωτερικά την ίδια την εσωτερικότητά μας: Μόνον η ποίηση την εκφράζει πληρέστερα, αλλά με τίμημα την αυτοτέλεια της καλλιτεχνικής μορφής. Ο Έγελος ή Χέγκελ υπήρξε, μετά τον Καντ, ο δεύτερος μεγάλος θεωρητικός του νέου τότε φιλοσοφικού κλάδου της «αισθητικής». Σε αντίθεση με τον Καντ, δεν προσπαθεί τόσο να ορίσει τους υποκειμενικούς όρους υπό τους οποίους λέμε για κάτι ότι είναι «ωραίο», αλλά διερευνά κυρίως τους αντικειμενικούς όρους αυτού του υποκειμενικού αισθήματος με αξίωση καθολικότητας. Γι αυτό τον λόγο είναι πολύτιμες οι παραδόσεις του για την κάθε επιμέρους τέχνη, όπως αυτές για τη μουσική, που παρουσιάζει εδώ ο μουσικολόγος Μάρκος Τσέτσος. Σ αυτό το από πολλές απόψεις ιδρυτικό κείμενο πρωτοεμφανίζονται έννοιες και διακρίσεις που έχουν έκτοτε καθιερωθεί στην αισθητική της μουσικής, αλλά και άλλες που θα άξιζε να αναπτυχθούν στο μέλλον, όπως τονίζει ο Τσέτσος στο εκτενές σχόλιό του.