Φαίνεται ότι είναι μέσα στη φύση μας να κάνουμε λόγο για το είναι, γι αυτό που έλαβε, λαμβάνει ή αναμένεται να λάβει σάρκα και οστά στον κόσμο μας· και να θέτουμε το μη είναι κατ εξαίρεση, για κάτι που, κατά την εκτίμησή μας τουλάχιστο, έχει ήδη -ή απλώς τείνει να- εγκατασταθεί στο νου του αποδέκτη/ της αποδέκτριας. Η παραδοχή αυτή, αν είναι ορθή, βάζει απλώς στο χέρι μας την άκρη του νήματος. Κατά τα άλλα, μια σειρά προβλήματα παραμένουν, καλώντας μας να το ξετυλίξουμε προς το μέρος του: Γιατί να έχει περισσότερα από ένα αρνητικά μόρια η ελληνική; Ποιες λειτουργίες τους αναλογούν; Κλιμακώνεται η άρνηση κατά την ένταση ή τη γραμματική εκπροσώπηση; Ποια ήταν η ιστορική πορεία του φαινομένου; Μπορεί πράγματι να γίνει λόγος για "καθολικά χαρακτηριστικά"; Σ αυτό το κάλεσμα προσπαθεί να ανταποκριθεί η ανά χείρας μελέτη.