Πέντε ζωηρά επεισόδια, μη τυπικές μορφές ζωής, στο βαρδάριο-παραβαρδάριο σκηνικό της Θεσσαλονίκης, τέλη της δεκαετίας του ’50 - αρχές της δεκατίας του ’60, ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο στο Πρώτο Μέρος του βιβλίου. Για να δώσουν τη σκυτάλη σε μια πέρα για πέρα τυπική συνέχεια: τη στοιχειώδη λογική του Δεύτερου Μέρους, με τους αφηρημένους κανόνες που είχαν, κατά βάθος, υπόψη τους οι επί σκηνής ήρωες και ηρωίδες εκείνης της επεισοδι(α)κής πραγματικότητας, κατά τις λεκτικές, και όχι μόνο, αντιδράσεις τους. Ζωντανή δράση και άκαμπτοι κανόνες σε διαλεκτική συνάντηση; Ναι, ακριβώς. Το μη τυπικό Πρώτο Μέρος και το τυπικό Δεύτερο δίνουν τις συνιστώσες μιας διαρκούς ζύμωσης πάνω στο τραπέζι της σήμανσης. Με το Τρίτο, και τελευταίο, Μέρος του βιβλίου να βγάζει πια εντελώς στο φανερό την κοινή τους συνισταμένη. Το παιχνίδι. Μαζί του και τον φρόνιμο πρωταγωνιστή. Τον άνθρωπο. Που δεν έχει πάψει ούτε στιγμή, από καταβολής του στον κόσμο, να "ζυμώνει"-παίζει. Αυτό που χαρακτηρίζει ένα παιχνίδι είναι η μη προβλέψιμη εξέλιξη βάσει κανόνων, ο συγγραφέας μιλώντας μας γι αυτό, στήνει σιωπηλά το δικό του: ένα απρόβλεπτο, αναλογικό Πρώτο Μέρος και ένα μαθηματικά προβλέψιμο, ψηφιακό Δεύτερο Μέρος κατεβαίνουν να συναντηθούν στο αφηγηματικό του γήπεδο· για να ακολουθήσει ο παιγνιώδης συμψηφισμός τους σ ένα μάλλον αναπάντεχο Τρίτο Μέρος. Ο ίδιος ανεβαίνει στις κερκίδες για να παρακολουθήσει από εκεί την εξέλιξη, συνδιαλεγόμενος μαζί μας. Χωρίς να αξιώνει ιδιαίτερες γνώσεις από πλευράς μας πάνω στη γλωσσολογία, τη μαθηματική λογική, την ψυχανάλυση, την ιστορία του πολιτισμού, την κοινωνιολογία ή τη φιλοσοφία.