Στις σελίδες τής επιστημονικής μελέτης τού Αντώνη Ε. Χαριστού με τίτλο «η βαρβαρότητα του Διαφωτισμού» αναλύεται διεξοδικά ο τρόπος με τον οποίο η ιδιοκτησία κατασκευάζει αυτόνομους χώρους οικονομικού χαρακτήρα για την αυτο-αναπαραγωγή της, κατασκευάζει ρόλους, σύμβολα, τελετουργικά, κατασκευάζει το ίδιο το ανθρώπινο σώμα σε κατηγορίες, υποκατηγορίες, ταυτότητες, και στα οποία προσδίδει διαρκώς νέες μορφές, δίχως να μεταβάλλει τον πυρήνα τους, αυτόν της ιδιοκτησίας ως σημείο αυτοπροσδιορισμού τής πολιτισμένης κοινωνίας. Η θέση την οποία υποστηρίζει ο μελετητής είναι η εξής: Η έννοια της «ελευθερίας» αποτελεί τεχνική κατασκευή, και δη κατασκευή του 16ου και 17ου αιώνα, ως προέκταση των οικονομικών αναγκαιοτήτων μεγέθυνσης και επιβίωσης στον ανταγωνισμό τής ιδιοκτησίας, τόσο ως υλική υπόσταση, όσο και ως νομική κατοχύρωση. Όλοι μας, από τη γέννηση έως τον θάνατο, συμμετέχουμε σε έναν μηχανισμό διαρκούς επικύρωσης και επαναθεμελίωσης της αιτίας εκμηδένισης της ανθρώπινης υπόστασης, της ιδιοκτησίας. Ελευθερία δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ για τον άνθρωπο.