Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να διαγράψει το πλαίσιο των εξελίξεων της ελληνικής πολιτικής από το τέλος του Eμφυλίου πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1949, έως τη μεταπολίτευση, τον Ιούλιο του 1974. Τρία θεμελιώδη θέματα διατρέχουν αυτή την εικοσιπενταετία: Πρώτο, η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Αυταρχική πολιτική κουλτούρα, κληρονομιά του Eμφυλίου πολέμου, αυξημένη επιρροή του στέμματος και του στρατού, επίδραση του Ψυχρού πολέμου, ασυμφωνία σχετικά με τους κανόνες του παιχνιδιού, αδυναμία συγκρότησης ισχυρών ομοιογενών μαζικών κομμάτων συνέργησαν στην κατάπτωση και την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Δεύτερο, ο Ψυχρός πόλεμος. Η Ελλάδα εντάσσεται στο διπολικό διεθνές σύστημα. Στη συνέχεια, το Κυπριακό θέτει θεμελιώδη θέματα, όπως τη διάκριση μεταξύ ατλαντικών και εθνικών συμφερόντων και την αμερικανική επιρροή στην ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Παράλληλα, ανιχνεύεται η δυνατότητα συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Τέλος, η διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης. Κρίσιμες επιλογές αφορούν την εκβιομηχάνιση και το ρόλο του κράτους στην αναπτυξιακή διαδικασία. Ανάπτυξη και αστικοποίηση θέτουν ζητήματα κατανομής ευκαιριών και εισοδημάτων και ταυτόχρονα μετατρέπουν το υπόστρωμα της ελληνικής πολιτικής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ελλάδα, χωρίς να αποτελεί ακόμα κοινωνία της ευημερίας κατά το μεταπολεμικό πρότυπο, είναι αντιμέτωπη όλο και περισσότερο όχι μόνο με το πρόβλημα της φτώχιας αλλά και με τη διαχείριση των προσδοκιών ανάπτυξης. Το ζήτημα αυτό συνυφαίνεται με τα πολιτικά-συνταγματικά θέματα που εδράζονται στο παρελθόν και συγκροτούν συνολικά το ζήτημα προσαρμογής του πολιτικού συστήματος σε ένα νέο, εντελώς διαφοροποιημένο περιβάλλον από αυτό στο οποίο συγκροτήθηκε η μετεμφυλιακή πολιτική διευθέτηση.