Η κρίση του Κυπριακού το 1974 είχε στην αφετηρία της το πραξικόπημα της δικτατορίας Ιωαννίδη εναντίον του αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 15 Ιουλίου. Αυτό έδωσε στην Τουρκία την ευκαιρία να πραγματοποιήσει την εισβολή που ακολούθησε. Ο Αττίλας Ι, στις 20 Ιουλίου, και ο Αττίλας ΙΙ, στις 14 Αυγούστου, σηματοδότησαν αυτό που έγινε αντιληπτό στην Ελλάδα και την Κύπρο ως η μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1922. Ο τουρκικός στρατός κατέλαβε και εξακολουθεί να κατέχει το 36% του εδάφους του νησιού, ενώ 160.000 Ελληνοκύπριοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και δεν επέστρεψαν αυτοί ή οι απόγονοί τους. Η διεθνής κοινότητα δεν αναγνώρισε τουρκοκυπριακό κράτος, το οποίο αναγνωρίζει μόνο η Τουρκία αλλά η κατοχή απέκτησε μόνιμο χαρακτήρα. Η κρίση του 1974 είχε ωστόσο και μια θετική όψη, καθώς η εθνική καταστροφή στην Κύπρο σηματοδότησε ταυτόχρονα την κατάρρευση της δικτατορίας και τη Μεταπολίτευση, την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα, τον σχηματισμό της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, τη μετάβαση σε ένα νέο κοινοβουλευτικό σύστημα και την εδραίωση της πλέον λειτουργικής δημοκρατίας στη νεότερη ελληνική ιστορία.