Είμαι η φωνή των παιδιών που χάθηκαν. Στο αέναο πέπλο της ανυπαρξίας η κραυγή της μητέρας αντηχεί βουβή. Τα όνειρα των παιδιών αυτών συνθλίβονται στο κενό του θανάτου. Η ζωή τους μονάχα μια απατηλή ανάμνηση στη συνείδηση των μελλοθάνατων. Όλα όσα αγάπησαν και λάτρεψαν καταρρέουν μπροστά στο γνωστό άγνωστο. Και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι μια φωνή αθάνατη. Μια φωνή γεμάτη παράπονο για τη ζωή που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Μια φωνή υπενθύμισης για όσους έμειναν να περιμένουν καρτερικά το δικό τους άγνωστο. Για όλους εμάς τους μακάριους θνητούς. Που κάποτε θα αφήσουμε και εμείς τη δικιά μας φωνή. Για όλα όσα και εμείς δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε. Και η φωνή μας θα αντηχεί αιώνια, συντροφεύοντας τις φωνές των προγόνων μας. Συντροφεύοντας τις φωνές όσων θα φύγουν μετά από εμάς. Αυτή η φωνή θα είναι η φωνή της Ανθρωπότητας. Και αυτή δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ.