Σύμφωνα με το όραμα του ιδρυτή του, το Τάγμα των Ιεροκηρύκων γεννήθηκε για να υπηρετήσει δυο θεμελιώδεις στόχους. Πρώτον, την πνευματική προκοπή και τον αγιασμό της αδελφότητας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και, δεύτερον, το κήρυγμα της πίστης. Η οργανική σχέση και συμπληρωματικότητα του διπλού στόχου του Τάγματος είναι προφανής. Από τη μια πλευρά, η εσωτερική κάθαρση και πνευματική προκοπή των Ιεροκηρύκων καθιστά το κήρυγμά τους πιο πειστικό, πιο αξιόπιστο και πιο αποτελεσματικό, με τη συνδρομή του προσωπικού παραδείγματος. Από την άλλη πλευρά, το κήρυγμα αποτελεί το εκφραστικό μέσο και, ταυτόχρονα, την κορύφωση της μέριμνας των αδελφών να καταστήσουν όλους τους ανθρώπους κοινωνούς της βιβλικής αλήθειας και πνευματικούς συνοδοιπόρους τους στον συχνά δύσβατο δρόμο της εν Χριστώ τελείωσης. "...ο δούλος του θεού Δομίνικος αύξανε στην αρετή και στην εκτίμηση των ανθρώπων, και αυτό προκαλούσε τον φθόνο των αιρετικών. Όσο πιο αγαθός ήταν αυτός, τόσο πιο μοχθηρά ήταν τα άρρωστα μάτια τους που δεν μπορούσαν να υποφέρουν τη λάμψη του δικού του φωτός. Τον περιγελούσαν και ειρωνεύονταν τους ακολούθους του, λέγοντας άσχημα λόγια από το πονηρό απόθεμα της καρδιάς τους. Ενώ όμως οι άπιστοι τον χλεύαζαν, μαζί του ευφραίνονταν οι ευλαβείς πιστοί και όλοι οι καθολικοί τον σέβονταν με πολλή αφοσίωση, και η γλυκύτητα της αγιότητάς του και η λάμψη των αρετών του συγκινούσαν τόσο την καρδιά των ισχυρών, ώστε πολλοί αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι και άλλοι ιεράρχες εκείνων των περιοχών να τον έχουν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση".