Ο άνδρας είναι η μυστικιστική δύναμη, είπε. Πόσο δίκιο είχε! Έτσι τον ένιωθα μέσα μου, σαν αόρατη ώθηση που με παρέσυρε πέρα από τα όρια ασφαλείας που χρόνια ύψωνα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Τελικά τον προστάτευα ή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον πολτοποιούσα, τον συνέθλιβα; Τι είπε πως είναι ωρίμανση; Καρπός που σαπίζει; Προς τα εκεί οδεύω; Και τι είναι αυτό που θα αποσυντεθεί; Ποιο το περιεχόμενό του; Ένα συνονθύλευμα από φοβίες, άγχη, απαρνήσεις και καταπιέσεις; Με ποιο όφελος; Την αξιοπρέπεια. Ποιος μου τη ζήτησε; Ποιος την επέβαλε; Αλίμονο! Εγώ η ίδια σε βάρος του εαυτού μου και της αλήθειας. Μια ζωή που στηρίζεται πάνω σ ένα ψέμα. Σ ένα λάθος που νόμισα πως θα καλύψω, επειδή κατάφερα να το κρύψω από τους άλλους! Ποιο το όφελος, αφού το κουβαλάω στου νου μου τις άκρες; Στρείδι που όζει. Αυτό είμαι. Και το μαργαριτάρι; Ζει ή ψόφησε μέσα στα φύκια που νόμιζα για μεταξωτές κορδέλες; Θεέ μου, τι έκανα! Προλαβαίνω ν ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και ν ανασυνθέσω τη ζωή μου ή σαν σύκο θα παραδοθώ στην αγκαλιά της γης, έτοιμη για ανακύκλωση;