Η Ελένη, μετά από ένα δυνατό σοκ, βλέπει τη ζωή της να περνά μπροστά απ τα μάτια της σαν κινηματογραφική ταινία. Βιώνει ξανά, μα αντιμετωπίζει επίσης με το μάτι του θεατή, τα όνειρα, τις αγωνίες και τα πάθη της, τους έρωτες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της. Ξαναζεί στιγμές απόλυτης ευτυχίας, όπου παύεις να ζεις στο σήμερα· στιγμές που η ψυχή αιμορραγεί και η καρδιά κομματιάζεται· στιγμές που νομίζεις ότι χάνεσαι αλλά εξακολουθείς να ζεις· στιγμές γεμάτες βασανιστικά ερωτήματα. Η Ελένη πονάει, αρνείται όμως να συμβιβαστεί με την έλλειψη ανθρωπιάς και διψά -ακριβώς επειδή γνωρίζει τα ελαττώματά της- να αναλάβει την ευθύνη της ζωής της και να θρέψει την αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό της μέσα από την κατανόηση.