- Νιώθω σαν κρυστάλλινος καθρέφτης που έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια και τα θρύψαλά του μου γέμισαν την αγκαλιά, κραύγασε η λίμνη. - Το ξέρω, είπε ο γεροπλάτανος και κατάπιε πικρό το σάλιο του. - Είμαι πολύ θυμωμένη. Νομίζω πως μπορώ να στύψω στη χούφτα μου ολόκληρο τον κόσμο, ούρλιαξε η λίμνη και τα κύματα της ψυχής της έσκασαν μ ένα υπόκωφο μουγκρητό στο κορμί της. - Ηρέμησε, με τρομάζεις, της είπε το ξεχασμένο αστέρι κι έτρεξε να κρυφτεί στη ρουγόπορτα του ουρανού. - Μόνο όσοι κυνηγούν το όνειρο αξίζουν. Οι άλλοι είναι δειλοί, του φώναξε η λίμνη. - Θυμάσαι τότε που τα ηλιοβασιλέματα ήταν πορτοκαλιά κι ένα αυγουστιάτικο αστέρι είχε πέσει από τον ουρανό και βούτηξε στην αγκαλιά σου; Ήταν το πιο όμορφο πεφταστέρι, της είπε ο γεροπλάτανος. - Κι εγώ το κράτησα στη χούφτα μου και το δωσα στη Μαργαρίτα και κείνη το κοίταζε. Θεέ μου πώς το κοίταζε και του δινε τα όνειρά της και τις ευχές της, είπε η λίμνη. Μετά οι φωνές ξεθώριασαν σ ένα απαλό μουρμουρητό. Οι λέξεις τους δεν ξεχώριζαν πια. Μπήκαν στη μέση οι άλλες φωνές, οι πραγματικές.