Μιλήσαμε για τις γειτονιές, τις ρούγες, τα σοκάκια και τις αλάνες. Εκεί αφήσαμε τις παιδικές μας φωνές, τις θύμησες, το γέλιο και το κλάμα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα της νιότης μας. Τότε που όλα ήταν όμορφα, τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που κι εγώ περνούσα και γύριζαν τα κεφάλια των αντρών όπως γυρίζουν τα λιοτρόπια στον ήλιο. Ο χρόνος κομματιάστηκε σε μικροσκοπικά, διάφανα κρυσταλλάκια, μαγνητισμένος από τον ίδιο του τον τρόμο. Όλα πια χάθηκαν, έγιναν παρελθόν. Μα η σκέψη μου πετάει πάντα εκεί. Κουρνιάζει στα δέντρα τις νύχτες με αστροφεγγιά, μυρίζει τα αρώματα των γιασεμιών και δροσίζεται από δροσοσταλίδες. Στο τέλος φτερουγίζοντας φτάνει στον ήλιο και καψαλίζεται κρατώντας στο χέρι ένα γεναριάτικο χρυσάνθεμο. Στην κόψη της νύχτας παίρνω την ανάσα της βερικοκιάς και ξεπλένω το πρόσωπό μου. Ταξιδεύω μόνη μου στο όνειρο. Ανεβαίνω στις στέγες των σπιτιών να μασουλήσω το ξεχασμένο εκεί σύννεφο και πιάνω στις υγρές χούφτες μου χρυσά κρόσσια από ολόγιομο φεγγάρι τα μεσάνυχτα, εκείνη την απίθανη, μοναδική ώρα των μαγισσών.