Αναβλύζοντας με ορμή η ανατροπή σ όλο της το μεγαλείο με ταξίδεψε στο λυτρωτικό όνειρο του Βαγγέλη Κουρτεσιώτη. Ένα όνειρο που τολμά και γεννιέται από τη "μήτρα της χίμαιρας". Μίας ανελέητης χίμαιρας που σαρώνει στο πέρασμά της "το φιλί το γεμάτο μέλι προδοσίας" και εξοργίζει "τους θεούς να ρίχνουν κεραυνούς στις κορυφές των βουνών". Κι ο Έρωτας ακλόνητος, θρύλος δυνάστης να παραμένει πάντα στο θρόνο του ξεχειλίζοντας από προσμονή και να αλληλοσυγκρούεται με τον ποιητή στη νύχτα, στην αυγή, αναδύοντας αφόρητη προσμονή. Σημείο αναφοράς η δυναμική πορεία του Ελασίτη Πατέρα-Άντρα-Ήλιου του γενναίου Ήρωα-Άρη που υποκλίνονται τα πλατάνια στο διάβα του, όταν ο ίδιος ορκίζεται να βάλει το μαχαίρι στο θηκάρι του, μόνον "όταν το όνειρο γίνει άνθρωπος" και "ξημερώσει η Ελπίδα". [...] (από τον πρόλογο της Τζένης Λιάππα)