H πειθαρχία, όπως την εννοούμε γενικά, είναι προσαρμογή προς ένα υπόδειγμα ανόητων πολιτικών, κοινωνικών ή θρησκευτικών διδαχών. Αυτή η προσαρμογή συνεπάγεται -έτσι δεν είναι;- μίμηση, καταπίεση ή κατά κάποιο τρόπο να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Σ αυτή την πειθαρχία είναι φανερό ότι υπάρχει ένας συνεχής αγώνας, μια σύγκρουση που διαστρεβλώνει την ποιότητα του νου. Συμμορφώνεται κανείς λόγω μιας υποσχόμενης ή προσδοκόμενης ανταμοιβής. Πειθαρχεί κανείς στον εαυτό του με σκοπό να πάρει κάτι. Για να μπορέσει να επιτύχει κανείς κάτι, υπακούει και υποτάσσεται και το υπόδειγμα -είτε αυτό είναι το κομμουνιστικό υπόδειγμα, το θρησκευτικό υπόδειγμα ή κάποιο δικό του- γίνεται η αυθεντία. Σ αυτό δεν υπάρχει καθόλου ελευθερία. Πειθαρχία σημαίνει να μαθαίνεις· και το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής. Το να δεις όλο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας πορείας αναλύσεως.