Σκέφτηκα να κάνω μια ιστορική αποτύπωση αυτής της πόλης, να φτιάξω ένα λεύκωμα. Έχω αρκετές παλιές φωτογραφίες -είναι η δουλειά μου άλλωστε-, μα όλοι μου είπανε πως δεν αρκούν, αφού είθισται να περιλαμβάνονται και κείμενα. Άρχισα να ψάχνω τις πηγές, να βρω τεκμήρια, περιγραφές συμβάντων εποχής, ημερολόγια και ιστορίες της νεότητος. Πήγα σε αρχειοτάξια και βιβλιοθήκες, μα ήτανε φτωχά σε αναμνήσεις. Δεν πειράζει, θα αρκεστώ στις φωτογραφίες, κάθε καλλιτέχνης πρέπει να εμπιστεύεται το έργο του, και είμαι από τους καλύτερους στο είδος μου. Αδίκως ακούγονται για μένα κάτι μισόλογα, φήμες ότι δήθεν ανακατώνω υγρά εμφάνισης και φάρμακα αλλιώτικα, μέσα σε σκούρα μπουκάλια που μεταμορφώνονται σε κόκκινα αυγά όταν βρεθούν στις υπώρειες του Λυκαβηττού, ότι από κάθε ιδιωτική φωτογραφία κρατάω μυστικά ένα αντίγραφο που ποτέ δε μοιάζει μ αυτό που δίνω στον πελάτη, ότι προσθέτω αόρατους τρίτους σε γαμήλιες πόζες. Ψεύδονται ασυστόλως. Λόγια είναι όλα, λόγια, λόγια των ανταγωνιστών μου. Φωτοτυπείς και σκιτσογράφοι με επιβουλεύονται. Λίγο το κακό. Για να κάνεις ένα λεύκωμα μιας πόλης, αρκεί να έχεις εικόνες, ζέοντα κατάλοιπα του χρόνου. Έτσι, η αφήγηση θα ανακαλέσει τις πυρακτωμένες εκχύσεις των γεγονότων στις μήτρες της μνήμης...