Ζούμε εδώ στην Κάπελη, στο δάσος των βελανιδιών βρήκαμε καταφύγιο, όταν απ την Τεγέα φύγαμε διωγμένοι και τρέχοντας γλυτώσαμε απ τα σπαθιά, τα βέλη και τα ακόντια των άλλων. Του εμφυλίου τα δεινά μόνο εμείς έχουμε υποφέρει, ενώ οι οπαδοί του Πρόξενου όλη τη χώρα νέμονται, στα σπίτια μας μέσα κατοικούν, πήραν τα χωράφια μας και τα επικαρπούνται, αρμέγουν τα κοπάδια μας, τα άλογά μας καβαλάνε. Περάσαμε χρόνους και καιρούς μέσα στη δυστυχία, ώσπου αυτοί οι ξένοι ήρθαν, ας είναι ευλογημένοι, και ευθύς μας βάλαν να δουλέψουμε. Ιπποφορβείο, είπαν, πως πρέπει εδώ να γίνει και έργα πολλά ξεκίνησαν. Υδραγωγεία θεόρατα φέραν νερό τρεχούμενο στους σταύλους, που είναι φτιαγμένοι με κορμούς καλά θηλυκωμένους, κρύο να μη διαπερνά ούτε και πόδι αλόγου. Στη στέγη βάλαμε καλάμια ψαθωτά και από πάνω φτέρη, για να κρατάει τη δροσιά και τη βροχή να διώχνει. Το κάθε άλογο έχει δωμάτιο δικό του, έχει το παχνί του σκαμμένο σε χοντρό κορμό, εκεί τρώει τη βρώμη, το σανό του, όχι να σκύβει να βρει το φαΐ στο χώμα που πατάει. Γύρω απ τους σταύλους φτιάξαμε ωραίες περιφράξεις με όρθια ξύλα, μυτερά, μπηγμένα μες στο χώμα, αγρίμια να μη μπαίνουνε ούτε και άνθρωπος κακός να πλησιάζει τα άλογα.