…Την κοίταζα και θαύμαζα την ομορφιά του προσώπου της, αυτό που πιο πολύ απ’ όλα ερωτεύτηκα. Κι έβλεπα ένα σωρό μικρότατα, σχεδόν αδιόρατα σημάδια, κάποιο ίχνος μιας περασμένης λύπης, ένα ελαφρύ των χειλιών τράβηγμα, μια μικρή ατέλεια στη στιλπνότητα του δέρματος… Και πόσο είχα λατρέψει όλες αυτές τις ατέλειές της, πόσο πιο «ανθρώπινη» είχε γίνει όταν έπαψε να είναι η όμορφη, ψυχρή Αφροδίτη της Μήλου, όταν μπόρεσα ν’ αγγίξω όλ’ αυτά που ήταν δικά της και δε γράφανε «ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ»… Σφίχτηκε δίπλα μου και τα χείλη της ζήτησαν τα δικά μου. Αγκαλιαστήκαμε. Αυτή ήταν η τελευταία φορά, το “Κύκνειο Άσμα”, το τέλος. Οι καυτές σταγόνες που πέσανε στο πρόσωπό μου δεν ξέρω αν ήταν δάκρυα ή ιδρώτας. Ούτε καν ξέρω αν ήταν από μένα ή από κείνη. Ό,τι και απ’ όποιον και να ’τανε, με σημάδεψαν. Ένας κύκλος ζωής δύο χρόνων, με αγάπη, έρωτα κι έντονες συγκινήσεις έκλεισε. Είχαμε και οι δύο κλειστεί στα στεγανά του «Εγώ» και του «Θέλω». Και είναι πολύ δύσκολο να βρεις το κλειδί και ν’ ανοίξεις την κλειδαριά ενός κελιού όταν ο άλλος έχει κλειστεί μόνος του μέσα. Κι εκείνο το κλειδί που βρίσκεται πίσω απ’ την πόρτα, κλειδώνει και τις δικές σου χειροπέδες.