Στα ποιήματα του Ώντεν ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις, όπως αυτή ανάμεσα στη λογική που επιβάλλει η αναγκαιότητα και στο συναίσθημα που την αρνείται. Ο δυισμός (ύλη – πνεύμα) και το ευμετάβολο του ανθρώπου, καθώς περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι θετικές και αρνητικές εμπειρίες του, είναι ένα μοτίβο που διαπερνά πολλά ποιήματά του. Την άγνοια η την αγνότητα του παιδιού διαδέχεται η ωριμότητα, με τις συμβάσεις και τις δεσμεύσεις της. Η αθώα νεαρή γίνεται φιλήδονη γυναίκα και τις κραυγαλέες ερωτικές υποσχέσεις του ανέμελου εραστή τις παίρνει το ποτάμι. Στον μνημειώδη τελευταίο στίχο του ποιήματος «Κάθε τι με τη σειρά του», αυτή η δυφυΐα είναι ολοφάνερη, όπως και η άρνηση του ποιητή να καταφύγει σε κάποιο ρομαντικό ποιητικό κρεσέντο. Μυριάδες έζησαν δίχως αγάπη, μα κανείς δίχως νερό.