Η πορτογαλόφωνη ποιήτρια Γκλόρια Σοφία έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το περιβάλλον του Πράσινου Ακρωτηρίου, κάτι το οποίο αναδεικνύεται στην ποίηση και τη μουσική της. Είναι μια ανθισμένη μητέρα, ένα «σκέπασμα που απλώνει φως», μια «γη κεντημένη με τη χαρά». Όπως και η ποίηση της, είναι «θλιμμένη και καταστροφική» και παίζει με τις λέξεις σε μια απεριόριστη πρόκληση. Το μακρινό έμοιαζε αιώνιο Το σήμερα φαίνεται κοντά Το αύριο ακούγεται θεότρελο