Υπάρχει μια αντινομία στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Από τη μια μεριά βλέπουμε -σε σχέση με την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο- μια γενικευμένη ευημερία, καθώς η τηλεόραση, το αυτοκίνητο και οι διακοπές έχουν γίνει -για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού- αγαθά πρώτης ανάγκης. Από την άλλη μεριά όμως, παρατηρούμε έναν άκρατο ατομισμό, μια έλλειψη ανθρωπιάς σε θέματα βοήθειας και αλληλεγγύης που εκτείνονται πέρα απ το στενό κύκλο της οικογένειας. Κατά το συγγραφέα ένας από τους παράγοντες που εξηγεί αυτόν τον έντονο αμοραλισμό, έχει να κάνει με τον ξενοφοβικό, σωβινιστικό, και σε τελευταία ανάλυση, βαθιά αντιπνευματικό και αντιδραστικό ρόλο που η εκκλησιαστική ηγεσία, ιδίως στη σημερινή της φάση, παίζει στη διαμόρφωση του κοινωνικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Τα δοκίμια αυτού του μικρού τόμου (έχουν όλα δημοσιευτεί στο Βήμα) προσπαθούν να αναπτύξουν την παραπάνω θέση είτε άμεσα, ασκώντας κριτική στις συγκρουσιακές και, συγχρόνως, αδιέξοδες στρατηγικές του προκαθήμενου της ελλαδικής εκκλησίας - είτε έμμεσα διαγράφοντας τις δυνατότητες ανάπτυξης μιας άλλης θρησκευτικής πνευματικότητας που είναι περισσότερο συμβατή και με τις σύγχρονες κοινωνικές και πολιτισμικές εξελίξεις και με τις οικουμενικές αξίες της Ορθοδοξίας.