Ο συγγραφέας του εξομολογητικού αυτού βιβλίου διατρέχει τη ζωή του από τη γέννηση και τα σχολικά του χρόνια μέχρι τώρα, προσπαθώντας να αναψηλαφήσει το νόημά της - ένα νήμα που παραμένει γι’ αυτόν οδηγός και φωτοδότης. Εναλλάσσει ποιήματα, πεζές αφηγήσεις και φωτογραφίες παραμένοντας σύντομος, σαφής και ευθύβολος, και την ίδια στιγμή πασχίζει να αποκαλύψει -πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στον αναγνώστη- δυο τρεις αλήθειες δικές του -σαν πυρήνες ή ιζήματα- που αποτέλεσαν σταθερές καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του. Οι αλήθειες αυτές ήταν που τον βοήθησαν όταν ήταν παιδί να ανδρωθεί ηθικά και πνευματικά, και κατόπιν -ως ενήλικας μέσα στη δίνη του κόσμου και ως χειρουργός μέσα στην ιατρική κοινότητα και πράξη- να μη χάσει τον δρόμο του. Η ειλικρίνεια και η ανάγκη του να μοιραστεί αυτές τις σκέψεις είναι συγκινητικές. Το Ποίημα Ένα ποίημα λέει μια αλήθεια. ‘Όπως ένας μύθος, ή ένα παραμύθι παιδικό, που πάντα κρύβει μέσα του κάποια αλήθεια. Όταν η γραφή του είναι ειλικρινής και όχι επιτηδευμένη, το ποίημα σού περιγράφει την αλήθεια σου με τρόπο λυρικό και όταν την απαγγείλεις, ο χωροχρόνος της γίνεται ευχάριστος, ακόμα και αν η αλήθεια αυτή είναι πικρή. Σε κάνει να τη νοσταλγείς, σου αρέσει να την επαναλαμβάνεις, να την κάνεις τραγούδι, ακόμα και να τη ζεις. Γιατί η αλήθεια σου αυτή, μορφοποιεί στιγμές απ’ τη ζωή που έζησες, ή της ζωής που θα ΄θελες να ζήσεις.