"Τι οφείλω στον Joyce; Να διαβάζω ό,τι ουσιαστικά δεν διαβάζεται, να γράφω ειδικά το αδιάβαστο με όλες τις σημασίες του. Δε θα είχε θέση στους κήπους της zoo ένα αλλιώτικο γραφτό -ζωολογία- η αγάπη του έρωτα στην άχρονη συνέχεια, αντιμέτωπη σε δισεκατομμύρια χρόνια..." Ο Ιάσων Δεπούντης (1917-2008) είναι ένας από τους σημαντικούς δημιουργούς της Α Μεταπολεμικής γενιάς που σχεδίαζε τα "ποιητικά" του κείμενα μέσα από την πάγια διατυπωμένη θέση του για την αποδόμηση της ποιητικής τέχνης, που σημαίνει την ουσιατική διάσωση, δικαίωση, απελευθέρωσή της και ταύτισή της με τη ζωή. Μέσα από έναν τυπικά δοκιμιακό λόγο της ποίησης, που ο ίδιος (όχι άδικα) επιμένει να ορίζει συνολικά ως ποίηση -όπου συνεκτιμάται η εικόνα, το κολάζ, η φωτογραφία, τα αποκόμματα των εφημερίδων, το πληροφοριακό του υλικό, η θέση και η διάσταση του ποιητικού του σχεδιασμού-, ο Ιάσων Δεπούντης συνθέτει το έργο του με τον ίδιο ανήσυχο, νεανικό και αντισυμβατικό τρόπο, που επιχείρησε πριν πενήντα τόσα χρόνια. Ένας πειραματισμός που στοχεύει στην επικοινωνία -παρά τον ισχυρισμό του πως "γράφει για να μη διαβάζεται"-, αλλά και μια έκδηλη προσπάθεια να προλάβει, όχι να προωθήσει το έργο του, αλλά να διατυπώσει την πρότασή του για την ποίηση, δηλαδή για τη ζωή. Άλλωστε "η ποίηση δεν είναι διδαχή", απλώς "το κάνει κάποτε". Μανδραγόρας