Με το παρόν έργου του Γ. Α. Ρηγάτου ξεχωρίζεται ένα από τα εκπρεπέστερα είδη της λαϊκής λογοτεχνίας, η παροιμία, την οποία (για να αναφέρω μιαν αλλά σημαίνουσα περίπτωση) ο Κωστής Παλαμάς τουλάχιστον δύο φορές εξεθείασε. "Αξίζει να αναλυθούν οι Παροιμίες", έγραφε, "ως μνημεία γλωσσικά, που μια μέρα θα ευεργετήσουν το φιλόσοφο, θα ευεργετήσουν τον ποιητή. Ποιος ξέρει πόσο και η μελέτη τους θα βοηθήσει στο χτίσιμο καμιάς μεγάλης και συνθετικής εργασίας για την ελληνική ψυχή, καμιάς μεγαλοφάνταστης εποποιίας". Και ο ίδιος, τιμώντας στο ποίημά του "Πατέρες" εκείνους τους εκλεκτούς, που ευεργέτησαν το έθνος και μνημονεύοντας ανάμεσά τους τον ιδρυτή της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαο Πολίτη, που λέει ανάμεσα στ άλλα απευθυνόμενος σ αυτόν: "και ξεσκεπάζεις της κρυφής, λιγόλοης Παροιμίας τ αγαλματένιο πρόσωπο, φωνή τής δίνεις...". Είμαι βέβαιος πως θα γοήτευαν τον ποιητή παροιμίες όπως οι επόμενες, που παίρνω απ το βιβλίο του κ. Ρηγάτου: "στην τσέπη του βαστά τα κόλυβά του" (για βαριά άρρωστους και ετοιμοθάνατους) "κλαίω αίματα" (για βαθιά και απέραντη θλίψη)· "ό,τι αποκτάς στο σπάργανο, στο σάβανο τ αφήνεις" (για την κληρονομικότητα)... Μ.Γ. Μερακλής.