"Ο Αμπάτης άναψε τσιγάρο, αφού έσβησε το προηγούμενο... - Στους χωρισμούς πρέπει να είναι κανείς ψύχραιμος, είπε. Οι άνθρωποι κλαίνε συνεχώς όταν χάνουν κάτι και δε σκέπτονται πως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο είναι ακριβώς το χάσιμο. Και να κλαις, βέβαια, είναι φυσικό, αλλά κανονικά δε πρέπει να κλαίει κανείς. Και βιολογικά, αν το σκεφτείς, η ζωή χάνεται ή μετατρέπεται, που σημαίνει πως τίποτα απ όσα αγαπούμε με πάθος - και τ αγαπούμε όλα με πάθος - φοβερό πάθος, δε γλιτώνει, όλα χάνονται. Δε βαριέσαι, φιλοσοφικές σκέψεις θα κάνουμε τώρα; Όπως είπαμε, συνέχισε, μ αυταρχικό ύφος, θα μου γράψεις τακτικά, γιατί η μνήμη διατηρείται με τη βία. Κυρίως να μου γράφεις όλα τα ασήμαντα γεγονότα της ζωής σου, γιατί τα σημαντικά τα γράφει κανείς σ΄όλο τον κόσμο. Τι είναι αυτός ο θόρυβος πάλι; Ο Αμπάτης ξαφνικά σταμάτησε, γιατί η κοπέλα έκλαιγε. Ύστερα άρχισε να κλαίει κι αυτός μέχρι που ήρθε το τρένο".