Το ξενοδοχείο θεωρείται «ο καθεδρικός της νεωτερικότητας». Γι’ αυτό και η περιγραφή του στον ελληνικό χώρο από την πεζογραφία και την ποίηση, ήδη από τα τέλη του 19ου αι., συνιστά σαφή ένδειξη, αντίθετα με συνήθεις προσεγγίσεις φολκλορικού χαρακτήρα, ότι η χώρα ήδη από εκείνη την εποχή αποτελεί μέρος του νεωτερικού κόσμου. Ταυτόχρονα, η ένταξη του ξενοδοχείου στο χώρο της μυθοπλασίας επηρεάζει αναπόφευκτα την ίδια τη λογοτεχνία που μπολιάζεται από το ρεύμα του μοντερνισμού. Συνδυάζοντας την έξωθεν μαρτυρία των Βρετανών συγγραφέων Τζορτζ Γκίσινγκ και Ε.Μ. Φόρστερ με εκείνη των Ελλήνων Νικολάου Σπανδωνή, Μιχαήλ Μητσάκη, Κ.Π. Καβάφη, Κοσμά Πολίτη, Αγγέλου Τερζάκη και Μ. Κοραγάτση, τα δοκίμια της ανά χείρας έκδοσης ρίχνουν φως στις -μέχρι τώρα παραγνωρισμένες στη λογοτεχνική κριτική- αναπαραστάσεις του ελληνικού ξενοδοχείου κατά τον 19ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ο τόμος προτείνει την ανάγνωση του ξενοδοχείου ως δυναμικού, συγκροτησιακού πυρήνα των πεζογραφικών και ποιητικών κειμένων που εξετάζονται και φιλοδοξεί να ανοίξει τη συζήτηση για την πρόσληψη του φαινομένου στη χώρα μας.